ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਐਵਾਰਡ ਵਾਪਸੀ,ਅਲੋਕਾਰੀ ਕਦਮ ਜਾਂ ਮਹਿਜ਼ ਪੰਜਾਬੀ ਅਦਾ ! - ਰਾਹੁਲ

Na hun punjab sar reha dekde a punjabo bahrle likari ki karde a pujabia bare baki vote da huk hai punjabian kol badal den jo nahi hak denda kio 2 kilo aate te free bijli te mar janne a asii maf karna je

Bakaamal likhea bahut khoob surat punjabi shabdaan di chon kiti hai..

Panjabi writers like patar bhular , tiwana are also writing according to the pulse of people . they have reacted timely and enmas.

Bilkul vere 100 % sahi a kioke lok sheti bhull jande a lidran de kutte kam kio rapit karde a badal congrans nu

ਆਪ ਦੀ ਟਿੱਪਣੀ ਵਾਜਿਬ ਹੈ ਤੇ ਚੰਗੀ ਵੀ. ਪਰ ਦੇਰ ਆਇ ਦਰੁਸਤ ਆਇ. ਅਤੇ ਰਾਹੁਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲੇਖ ਦੀ ਵੱਡੀ ਖਾਮੀ ਹੈ ਉਸ ਦਾ title - ਅਵਾਰਡ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਸੰਘ ਸਮਰਥਕ ਵੀ ਕਰਦੇ ਨੇ. ਜੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੇ ਖੈਰ ਖਾਵਾਹਸ਼ੀ ਪਤਰਕਾਰ ਵੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਸ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਦੇ

ਇਸ ਸਮੇਂ ਜੋ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਜਾਂ ਸਮਸਤ ਭਾਰਤੀ ਲੇਖਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹ ਸ਼ਲਾਘਾ ਯੋਗ ਕਦਮ ਹੈ. ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕੇ ਪਹਲਾਂ ਕਿਥੇ ਸਨ ੮੪ ਵੇਲੇ ਜਾਂ ਉਸ ਤੋ ਬਾਅਦ. ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਸੰਘ ਦਾ argument ਹੈ.

I am yet reading Rahul singh's article. But his arguments show his reluctance to argue. his double mindedness. As if someone is saving his own skin first. But my basic objection is such criticism is baseless. Even those persons who had not return award should come up with bitter criticism of literary academy for not raising voice against murders of writers and they should themselves raise voice and should not criticize their own ilk. If they do so then this can be fairly concluded that they are fake and from heart like Fascism.

I thought it's interesting. You are right that he us reluctant to point fingers and also take side with writers. But his article raises lot of questions.

ਭਾਵੇਂ ਇਨਾਮ-ਯਾਫਤਾ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕਾਂ ਦਾ ਇਹ ਕਦਮ ਅਲੋਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈਂ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਕੁਝ ਪਛੇਤਾ ਹੀ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ, ਭਾਵੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਿਹਣੇ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਇਨਾਮ ਵਾਪਿਸ ਕੀਤੇ (ਆਪਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿਚ); ਫੇਰ ਵੀ ਇਸ ਕਦਮ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਨਾ ਬਣਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਘੋਚਾਂ ਕਢਣ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ | ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਜੇ ਔਖੇ ਸਮੇਂ ਸਹਾਰਾ ਦੇਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਭਜਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਤਕਲੀਫ਼ ਹੋਈ ਸੀ ਉਦੋਂ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ......ਚਲੀ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਕੋਈ ਸਿਖ ਅਮ੍ਰਿਤ ਛਕਣ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਵੀਹ ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ ਉਦੋਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ? ਅੱਜ ਲੋੜ ਹੈ ਵਧ ਰਹੇ ਫਾਸ਼ੀਵਾਦ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਉਸਾਰੂ ਤੇ ਵਿਆਪਕ ਲੋਕ-ਲਹਿਰ ਉਸਾਰਨ ਦੀ ਤੇ ਲਿਖ੍ਕਾਂ ਦਾ ਇਹ ਕਰਮ ਉਸ ਲਹਿਰ ਲਈ ਸਹਾਈ ਹੋਵੇਗਾ| ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕੁਝ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਇਸ ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ |

Quite an eye opener...!! great effort...

True , We can not do this daring act .

ਮਿਲਗੋਭਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ, ਪਰ ਵਿਚਾਰਨਯੋਗ ਮਸਾਲਾ !

I did not spend time reading the article as I support writers/other personalities (BBS) for commendable step. i think rss pracharaks/njp guys are trivializing this issue;..

ਬਹੁਤੇ ਲੇਖਕ ਪ੍ਰਤਿਕਿਰਿਅਵਦੀ (reactionary) ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ. ਉਹ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਲਿਖਦੇ ਤੇ ਕਦਮ ਉਠੋੰਦੇ ਹਨ. ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਡਰ ਲਗਾ ਰਹੰਦਾ ਹੈ ਕੀ ਉਹਨਾ ਦਾ ਕਦਮ ਪ੍ਰਤੀ ਕਿਰਿਆ ਨਾ ਸਮਝ ਲਿਆ ਜਾਵੇ. ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤੇ ਲੇਖਕ ਸੱਜਣ ਏਸ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਸਤਹੀ ਸਮਝਦੇ ਹਨ.ਜੋ ਲੋਕ ਮਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇ ਕੀ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਜਾਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸਾਹਿਤ ਜਿਵੇਂ ਕੀ ਰਾਹੁਲ ਸਿੰਘ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ---- ਪੰਜਾਬੀ ਅਕਾਦਮਿਕ ਤੇ ਕਲਾ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਟੋਲਾ ਵੱਖਰਾ ਤੇ ਨਿਰਾਲਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਇਕ ਵਿੱਥ ਤੇ ਵਿਚਰਦਾ ਹੈ। ਜਨਤਾ ਦੀ ਸਮਾਜਕ-ਰਾਜਨੀਤਕ ਪੀੜ ਦੀ ਇਸ ਟੋਲੇ ਤੱਕ ਉੱਕਾ ਹੀ ਰਸਾਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਹਿਰਦ ਟੋਲਾ ਏਲੀਤੀ ਚੁੱਪ (elite silence) ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੈ

bilkul shi gi oh ta sc sn j koi hor hunde ta hunda

Swarn ji... Your comments are very enriching. Please elaborate the las one you have posted. It carries a bit ambiguity.

Bhai punjabi lekhak v lokan de hak ch kharange sanman vapish karana use soch da hi parhtava h thora hosla rakho

Chlo is post de karn tuhadian usaru tipnia lokan nu jagruk tan jrur krdian ne hr pkh nu ujagr ta krdian ne

ਰਾਹੁਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਇਹ ਲੇਖ ਦੁਚਿੱਤੀ 'ਚੋਂ ਉਪਜਿਆ ਪਰਤੀਕਰਮ ਹੈ . ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਰਚਨਾਤਮਕ ਨਿਰਣਾਇਕ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪਰਸ਼ਨ/ਉਤਰੀ ਪਰਸੰਗ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ . ਰਾਹੁਲ ਨੂੰ ਇਕਾ ਦੁਕਾ ਇਤਰਾਜ ਹਨ ਜਿਨਾਂ ਦੀ ਦਹੁਰਾਈ ਉਹ ਪਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪੁਛੇਗਾ ,ਪੁਛਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਤਾਂ ਪੁਛਣਾ ਹੈ ਨਾਲ ਅਚੇਤਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ! ਅਸਲ ਗਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਗੈਰ/ਸਿਆਸੀ ਤੇ ਸੈਕੂਲਰ ਸਾਹਿਤਕਰਮੀਆਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲਗਾ ਕਿ ਹਿੰਦੂਸ਼ਾਵਨਵਾਦ ਸਾਹਿਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਪੈਰ ਪਸਾਰਨ ਲਈ ਫਿਰਕੂ ਹੱਥਕੰਡੇ ਵਰਤਦਾ ਹੋਇਆ ਮਾਰਧਾੜ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁਕਾ ਹੈ .ਇਸ ਲਈ ਦੇਰ ਸਵੇਰ ਅਗੜ ਪਿਛੜ ਉਨਾਂ ਆਪਣਾ ਰੋਸ ਦਰਜ ਕਰਵਾਉਣਾ ਹੀ ਸੀ . ਸਰਕਾਰੀ ਸਨਮਾਨ ਚਿੰਨ ਵਾਪਸ ਕਰਕੇ ਬਗੈਰ ਸਨਮਾਨਤ ਧਨ ਰਾਸ਼ੀ ਤੋਂ ! ਅਜੇਹੇ ਭਦਰ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਲੇਖਣੀ ਦਾ ਰਵਈਆ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਪੱਖੀ ਢੁਲਮਲ ਪੰਥੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਉਠਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਤੋਂ ਪਰਭਾਵ ਹੋਕੇ ਪਰਸਿੱਧੀ ਖਟਣ ਲਈ ਲਿਖਦੇ ਨੇ ਪਰ ਲਹਿਰ ਦੇ ਲਹਾ ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਦਬਾਓ ਕਾਰਨ ਇਹ ਉਦਾਰਚਿਤ ਹੋਕੇ ਪਿਛਲ ਮੋੜਾ ਕਟਦੇ ਹੋਏ ਸਰਕਾਰੀ ਨਿਤੀਆਂ ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਕੁਰਤੀਆਂ ਦੁਆਲੇ ਕਲਮ ਘਿਸਾਈ ਕਰਕੇ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਬਣਾ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ . ਇਹ ਸਰਕਾਰੀ ਧਿਰ ਵਲ ਸਮਾਜੀ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਸਾਂਤਮਈ ਰੋਸ ਪਰਗਟਾਵੇ ਤਕ ਸੀਮਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ . ਸੋ ਜਦੋਂ ਸਰਕਾਰੀ ਧਿਰ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਧਕੇਸ਼ਾਹੀ ਤੇ ਕਤਲੋ ਗਰਾਦ ਵਾਲਾ ਕਦਮ ਚੁਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਤਬਕੇ ਦੀ ਇਕ ਧਿਰ ਨਾਲ ਬੇ ਇਨਸਾਫੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਨਮਾਨ ਵਾਪਸੀ ਕਰਕੇ ਉਹੋ ਧਿਰ ਸਿਰਫ ਰੋਸ ( (ਨਾਂਕਿ ਰੋਹ ) ਪਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ . ਸੋ ਸਾਹਿਤਕਾਰ ਭਾਵੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹੋਣ ਜਾਂ ਬਾਹਰਲੇ ਉਨਾਂ ਦਾ ਰੋਸ ਪਰਗਟਾਵੇ ਦਾ ਰੂਪ ਅਗੇਤੇ ਪਿਛੇਤੇ ਇਕੋ ਹੈ . ਸੋ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਮਾਰੂ ਹਲੇ ਵਿਰੁੱਧ ਰੋਸ ਪਰਗਟਾਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਨਮਾਨਤ ਚਿੰਨ ਵਾਪਸ ਕਰਨੇ ਆਦਿ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕਦਮ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਾਠਕਾਂ ਤੋਂ ਪਰਸਿੱਧੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ . ਸਰਕਾਰੀ ਸਾਹਿਤਕ ਸ਼ਾਖ ਦੇ ਕਿਰਨ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਸਿਰਦਰਦੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ .

ਇਹ ਇੱਕ ਸੋਚ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਸਿੱਕੇਬੰਦ ਫਾਰਮੂਲਾ ਹੈ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਉਹਨਾ ਨਾਲ ਹੋਵੇ,ਜੋ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਸਿਆਸੀ ਤੌਰ ਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸੂਤ ਬੈਠੇ ਗਸ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਅੈਕਟ ਕਰੇ...ਨਹੀ ਤਾਂ ਨਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨੀਤ ਸਾਫ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪਰਤੀਬੱਧਤਾ...ਫਿਰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹੀ ਬੇਤੁਕੇ ਸੁਆਲਾਂ ਦੀ ਝੜੀ ਤੇ ਤੁਲਨਾ ਦੀ ਝੜੀ ਵਰਸਾਉਣੀ ਤੇ ਮੂਹਰਲੇ ਨੂ ਝੱਲਣੀ ਹੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ...